Kilka zdań o integracji

Integracja to pojęcie występujące w różnych dziedzinach wiedzy i oznaczające scalanie, zespalanie, tworzenie całości z części. Integracja niepełnosprawnych to włączanie tych osób w normalne, codzienne życie poprzez różne i dostosowane do ich możliwości formy kształcenia i aktywny udział w życiu społecznym.

Integracja w przedszkolu oznacza działania, których celem jest włączenie dzieci niepełnosprawnych do przedszkoli masowych. Chodzi o stworzenie warunków umożliwiających wspólne nauczanie i wychowanie dzieci zdrowych i dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Małe dzieci zdrowe i niepełnosprawne podchodzą do siebie otwarcie bez uprzedzeń.

U podstaw integracyjnego systemu kształcenia i wychowania leżą następujące założenia:

  • Najkorzystniejsze dla rozwoju, wychowania i nauczania dzieci niepełnosprawnych jest przebywanie w gronie rodziny oraz społeczności osób pełnosprawnych, przy zapewnieniu im odpowiednich warunków zdrowotnych, społeczno-wychowawczych oraz dydaktycznych.
  • Do przygotowania dziecka niepełnosprawnego do samodzielnego – w miarę jego możliwości – życia w społeczeństwie, wysoce korzystne jest jego spontaniczne i celowo zorganizowane uczestnictwo w tym życiu.
  • W procesie wychowania i nauczania dzieci niepełnosprawnych uwzględnione są ich potrzeby i predyspozycje osobowościowe. Wspólnie dla nich i dzieci zdrowych zorganizowane będą identyczne sytuacje wychowawcze, a specjalne metody i środki będą wprowadzane ze względu na swoiste trudności dziecka związane z jego stanem zdrowia.

Integracja przynosi korzyści zarówno dzieciom o niepełnosprawnym jak i dzieciom zdrowym.
Dzieci specjalnej troski:

  • chroni je przed izolacją społeczną,
  • daje im szanse poznania siebie, docenienia swoich mocnych stron,
  • wykształca motywację i umiejętność pracy nad trudnościami,
  • daje szansę przeżycia całej gamy uczuć związanych z życiem i działaniem,
  • umożliwia rozwój samodzielności życiowej i szeroko rozumianej stymulacji poznawczej, fizycznej, społeczno – emocjonalnej,
  • daje poczucie bezpieczeństwa,
  • pomoc ilekroć tego potrzebują,
  • obecność dzieci zdrowych mobilizuje do pracy, dostarcza prawidłowych wzorców ruchowych, zachowania, mowy.

Kontakty z niepełnosprawnymi uczą dzieci zdrowe:

  • właściwego stosunku do mniej sprawnego kolegi: otwartości, uczynności, cierpliwości, wrażliwości, tolerancji i szeroko rozumianej empatii,
  • szacunku dla choroby i słabości,
  • rozbudzają świadomość, że wszyscy ludzie mają takie same prawa, choć mają różne możliwości,
  • pomagają przełamywać egoizm.

Mała liczebność grupy pozwala na zdiagnozowanie przyczyn trudności w nauce dziecka zdrowego jak również możliwość „odkrycia dziecka zdolnego”.

Wspólna nauka, zabawa, pomoc – to najcenniejszy walor integracji. Wykształcone postawy i przekonania będą stanowiły istotę późniejszego dorosłego współżycia społecznego.

Skip to content